กระแสข่าวที่เรียกว่าเขย่าโลกที่สุดในรอบปีหรืออาจจะหลายๆปี ณ ตอนนี้คงหนีไม่พ้นการขอย้ายทีมของ ลีโอเนล เมสซี่ ที่ทำเอาโซเชี่ยลแตกเมื่อคืนที่ผ่านมา
ถ้ามองในแง่ขอการเป็น “Symbol” หรือ “สัญลักษณ์” และเปรียบเสมือนเป็น “แบรนด์” ของ บาร์เซโลน่า ผมพอเข้าใจได้ต่อปฏิกริยาของแฟนบอลและสื่อที่มีต่อ “เมสซี่”
ไม่มีใครคาดคิดแน่ๆครับว่าชาตินี้จะได้เห็นแข้งอาร์เจนไตน์ใส่เสื้อสีอื่นนอกจากเลือดหมูเพราะในวัย 33 ปี เมสซี่ กำลังจะเป็นอีกหนึ่งนักเตะที่เล่นให้สโมสรเดียวหรือ one club man ที่เริ่มหายากเข้าไปทุกทีในยุค football Investment era
แต่ในอีกนัยนึงผมกลับมองว่า ทั้งตัว เมสซี่ และ บาร์เซโลน่า ต่างกอบโกยผลประโยชน์ให้กันและกันจนมาถึงจุดที่ฟองสบู่แตก
ใช่ครับ เมสซี่ ไม่สามารถร่ายมนต์วิเศษในยามหน้าสิ่วหน้าขวานได้เหมือนช่วง” หน้าสด” ได้อีกแล้ว
ความเป็น “ต่างดาว” ของ บาร์ซ่า ขึ้นตรงอยู่กับ เมสซี่ มากซะจนตัวสโมสรเองมองไม่เห็นภัยอันตราย (หรืออาจใช้คำว่าชะล่าใจ)
อันตรายอะไร?
ถ้ามองย้อนกลับไปในยุค ติกิ-ตาก้า กำลังพีคจนระบบนี้ดังไปทั่วโลก มีผู้เล่นที่จับจองตำแหน่งตัวจริงอย่างถาวร หรือ แตะต้องไม่ได้ก็คือ ชาบี้ เอร์นานเดซ, อันเดรียส อิเนสต้า, แซร์คิโอ บุสเกตส์ และแน่นอน เมสซี่
ด้วยเหตุนี้ทำให้นักเตะที่ย้ายเข้ามาใหม่ต่อให้ฟอร์มจากต้นสังกัดเก่าขึ้นหม้อแค่ไหน เป็นทุกอย่างของทีมเก่ามากแค่ไหนแต่เมื่อมาเล่นภายใต้ร่มเงาของ 4 กุมารมีอันต้องเก็บข้าวของย้ายออกไปแทบทุกคน
ในยุคล่าสุดที่ 2 กุมารย้ายออกจนเหลือแค่พี่ใหญ่อย่าง เมสซี่ และ บุสเกสต์ ผมยิ่งเห็นสิ่งที่ถ่วง บาร์เซโลน่า อีกจุดนึงนั่นคือ “บารมี” ที่มีมากจนน่ากลัว
ไม่ผิดเลยครับหากจะบอกว่า เมสซี่ “bigger than the club”
โค้ชยังต้องเกรงใจ เพื่อนร่วมทีมที่สามารถทำอะไรกับบอลได้ต้องคอยมองหา เมสซี่ ต้องไปฝากบอลต้องไปพักบอลกับพี่ใหญ่จนการขึ้นเกมเสียจังหวะ
ซึ่งสิ่งเหล่านี้อย่างที่ผมบอกถ้า เมสซี่ ยังร่ายมนต์และสร้างปฏิหาริย์ได้ทุกนัด คนก็จะไม่ค่อยสนใจปัญหาตรงนี้
แต่เมื่อในยามนี้ความตกต่ำของ บาร์ซ่า ที่ฉายา “ต่างดาว” ไกลความจริงออกไปพ่ายแพ้แบบหมดรูปต่อ บาเยิร์น มิวนิค ในเวทีแชมเปี้ยนส์ลีกถึง 8-2 ความเน่าในจึงถูกเผยออกมา
แพ้แบบพอ “รับได้” กับแพ้ด้วยสกอร์ “ตำบล” มันให้ความรู้สึกถึง “วิกฤติ” มากกว่าเราแค่ “โชคร้าย”
โฆเซป มาเรีย บาร์โตเมว ประธานสโมสรกำลังตกเป็นเป้าโจมตีของแฟนบอลและมีการรุมประท้วงให้ “ลาออก” หลังบริหารงานแก้ไขสถานการณ์ในหลายๆอย่างได้ “ส้วนตีน” มากแต่เจ้าตัวยยืนยันแล้วนะครับว่า “ไม่ออก”
แน่นอนครับเมื่อหัวปิระมิดไม่ออกคนแรกที่ต้องไปคือ กิเก้ เซเตียน กุนซือที่ไม่มีคุณสมบัติพิเศษอะไรเลยเรียกว่าห่วยกว่าคนก่อนคือ เอร์เนสโต้ บัลเบร์เด้ หลายขุม
การเข้ามารับเผือกร้อนของ โรนัลด์ คูมัน หลายคนมองว่าอาจเป็นการขัดตาทัพมากกว่า เพราะไม่มีอะไรดีไปกว่าการใช้อดีตผู้เล่นเก่ามาดูแลทีมในช่วงเปลี่ยนถ่าย
เราอาจเห็นผลงานของ คูมัน ผ่านตามาแล้วกับเวทีพรีเมียร์ลีกทั้งกับ เซาแธมป์ตัน และ เอฟเวอร์ตัน รวมถึงกับทีมชาติฮอลแลนด์ เรื่องระเบียบวินัยแกไม่เป็นสองรองใคร
การพา “นักบุญ” ได้อันดับ 6 ในตารางซึ่งสูงที่สุดในประวัติศาสตร์สโมสรเมื่อปี 2016 ก่อนมาเสร็จ เอฟเวอร์ตัน และเกือบๆปลายปี 2017 ถูกไล่ออกด้วยเหตุผลที่อ้างว่าชวดได้ตัว โอลิวิเยร์ ชิรูด์ ทำให้เขาต้องตกงาน
การรับงานคุม ฮอลแลนด์ ในปี 2018 ก็สามารถพา “อัศวินสีส้ม” ตีตั๋วในศึกยูโร 2020 ซึ่งถือเป็นรายการเมเจอร์แรกนับตั้งแต่ 2014 หลังก่อนหน้านี้ทีมบ้านเกิดตกรอบคัดเลือกทั้ง ยูโร 2016 และ ฟุตบอลโลก 2018
แต่กับ บาร์ซ่า ต้องไม่ลืมว่า คูมัน ต้องเจอกับขุนพลสูงอายุที่ขึ้นเลข 3 เกือบครึ่งทีม แท็คติกส์ที่เคยใช้กับทีมที่ประสบความสำเร็จในอดีตไม่ใช่ว่าจะมาเวิร์คกับทีมใหม่ที่ลูกน้องมีคุณสมบัติไม่ตอบโจทย์
แต่งานแรกของหนุ่มใหญ่ชาวดัทช์วัย 57 ปี ถือว่ากร้านโลกมากครับเพราะตามข่าวแกบอกกับ เมสซี่ ว่าจะไม่ได้รับสิทธิพิเศษเหนือคนอื่นในทีมเหมือนก่อน ต้องทำทุกๆอย่างเพื่อทีม จะไม่ยืดหยุ่นอะไรให้อีก
โดยส่วนตัวผมเคยเจอสถานการณ์คล้ายๆแบบนี้มาแล้วสมัยที่ เธียร์รี่ อองรี โบกมือลา อาร์เซนอล ไป บาร์เซโลน่า เมื่อปี 2007 ด้วยเหตุผลที่เจ้าตัวมาเผยทีหลังว่านึกว่า อาร์แซน เวนเกอร์ จะไม่คุมทีมต่อ
แต่ “น้าเหี่ยว” มาให้สัมภาษณ์ว่า อองรี บอกว่าอายุขึ้นเลข 3 แล้ว ด้วยสภาพทีมที่เต็มไปด้วยดาวรุ่งเขารอไม่ไหว
ด้วยความใสซื่อ มองไม่ลึกทำให้วันต่อมาผมพาดหัวคอลัมน์ในนสพ. คิกออกฟ ประมาณ “ปืนใหญ่ล่มสลายเพราะคนๆเดียว”
ที่ไหนได้ครับ “ปืนใหญ่” เล่นไหลลื่น ทีมเป็นระบบมากขึ้น ไม่ได้ต้องฝากบอลไว้กับ “ไอ้ห้อย” เหมือนแต่ก่อน นักเตะดาวรุ่งโชว์ออฟ หลายคนแจ้งเกิดอย่างรวดเร็ว
แต่ด้วยนโยบายสร้างทีมของตัว เวนเกอร์ และบอร์ดเออออห่อหมกตราบใดที่ยัง “กำไร” ทำให้ไม่เคยได้แชมป์ลีกอีกเลยนับตั้งแต่ปี 2004
ครับ ผมกำลังจะสื่อว่าการที่สโมสรใดสโมสรหนึ่งมีนักเตะที่บารมีและอิทธิพลครอบงำมากเกินไปเป็นสิ่งที่อันตรายมาก
ยิ่งนักเตะคนนั้นเกิดใช้มันในทางที่ผิด มีส่วนเกี่ยวข้องเกินหน้าที่แม้กระทั่งอยากให้สโมสรซื้อใครหรืออยากให้ใครมาคุมเป็นการผิดหลักการบริหารงานไม่ว่าจะกับธุรกิจไหนก็ตาม
แคแรคเตอร์ของ “เมสซี่” เป็นกัปตันเพราะอยู่นานไม่ใช่เพราะมีความเป็นผู้นำที่จะคอยกระตุ้นเพื่อนร่วมทีมในยามคับขัน ผมจึงมองว่า บาร์ซ่า หลังยุค เมสซี่ ไม่ดิ่งลงเหวหรือตกต่ำไปมากกว่านี้แล้ว
ประเด็นต่อจากการพร้อมหันหลังให้ บาร์ซ่า ของ เมสซี่ คือใครจะมารับตัวไป?
ปัจจุบัน “ต่างดาว” จ่ายค่าเหนื่อยให้ เมสซี่ ที่ตามข่าวคาดว่าน่าจะอยู่ที่ 610,000 ปอนด์ต่อสัปดาห์
คงมีไม่กี่ทีมในโลกครับที่มีกำลังทรัพย์มหาศาลขนาดนี้ ไล่ๆดูก็ เปแอสเช และ แมนฯซิตี้
แม้กระทั่ง “บิดาแห่งการสอยฟรี” อย่าง ยูเวนตุส ที่แฟนบอลอยากเห็น คริสอาโน่ โรนัลโด้ เล่นรวมกับ เมสซี่ ก่อนตาย
ทั้งนี้ทั้งนั้นมันยังมีอีกหลายๆปัจจัยประกอบคือ “ต่างดาว” จะยอมปล่อยยกเลิกสัญญากับ เมสซี่ เหมือนที่กำลังทำกับ หลุยส์ ซัวเรซ อยู่หรือไม่
รวมถึงอาจหวงก้างขอเอาเงินค่าตัวในช่วงโควิด-19 กับเงื่อนไขฉีกสัญญา 620 ล้านปอนด์
เงื่อนไขเดิม เมสซี่ สามารถย้าย “ฟรี” ได้ในเดือนมิถุนายนซึ่งพอเลยมาแล้วก็เป็นความได้เปรียบของ บาร์ซ่า
ตอนนี้จึงเหลือสัญญาใจว่าสโมสรจะตอบแทนสิ่งที่ เมสซี่ เสกมาให้นับตั้งแต่ขึ้นมาเล่นชุดใหญ่เมื่อปี 2004 ยังไง
ถ้าเล่น “ไม้แข็ง” ก็คงต้องย้าย “ฟรี” ในปี 2021 ซึ่งสัญญาของ เมสซี่ หมดพอดีแต่ทางออกนี้บอกเลยว่าจบไม่สวยแน่นอนครับ
แต่ไม่ว่าจะจบลงในแบบไหนที่หนีไม่พ้นคือ บาร์เซโลน่า ได้เข้าสู่ยุคการเปลี่ยนถ่ายครั้งใหญ่อย่างเต็มตัว
ถ้าเลือกผู้นำที่ “เคมี” เข้ากันเหมือนที่ แมนฯยูไนเต็ด ค้นหา เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน , อาร์เซนอล พบรัก อาร์แซน เวนกเอร์ หรือ ลิเวอร์พูล เจอ เยอร์เก้น คล็อปป์ ก็กินยาวรากฐานแน่น
อย่างไรก็ตามหากใช้วิธีลองผิดลองถูกแบบ “งานรีบ” ผมว่า บาร์ซ่า อาจต้องใช้เวลาหลายปีกว่าที่บอร์ดบริหารตั้งไว้แน่ๆครับ…